Vijfde en laatste reisverslag
Door: Joke
Blijf op de hoogte en volg joke
23 April 2017 | Suriname, Paramaribo
Lieve mensen,
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Het heeft even geduurd, maar daar zijn we dan weer.
Zoals ik in het vorige verslag al aankondigde, zijn we naar het binnenland geweest.
Nou, we begonnen goed!
Het stroomde van de regen op de ochtend van ons vertrek.
We hadden ‘s morgens vroeg keurig een mailtje gehad van Mandje, ja zo heet hij echt!, dat we om 8.00 uur opgehaald zouden worden.
Mandje is de eigenaar van Menimi.
We zaten dan ook op z’n Nederlands keurig op tijd klaar.
Maar al wat er kwam, geen busje om ons op te halen.
Tja, na een half uur geprobeerd te bellen. Er werd niet opgenomen.
Na 3 kwartier nog maar eens een poging gewaagd met hetzelfde resultaat.
Onze keukenprinses Mina stelde voor dat zij zou bellen met de vaste telefoon
van de keuken, zodat Mandje mijn nummer niet zou herkennen. Misschien dat dat zou helpen…..
En ja hoor, zij kreeg Mandje aan de lijn. Mandje verzekerde haar dat het busje onderweg was; hij zou de chauffeur bellen, die dan weer naar Mina kon bellen,
zodat zij de route uit kon leggen.
En zo geschiedde. Om kwart over negen konden we instappen.
Het was zo’n vier uur rijden naar Atjoni, vanwaar we verder met de korjaal zouden gaan. Onderweg bleef het bijna de hele tijd regenen, maar gelukkig stopte dat net voor we bij Atjoni aankwamen.
Atjoni is de plek waar de weg gewoon ophoudt en je verder moet reizen met een korjaal, wil je verder het binnenland in. Hier begint letterlijk de waterweg!
Het is er een komen en gaan van bootjes, busjes en mensen. Leuk om al die activiteit te zien. Hele koelkasten, bedden en meer huisraad worden ingeladen, toegedekt met zeilen, mensen erbij en varen maar!
“Onze” boot lag al klaar en na ongeveer anderhalf uur varen kwamen we op de plek van bestemming.
Een prachtige plek, aan de Boven-Surinamerivier met sula’s ( stroomversnellingen) voor de deur!
De huisjes waren eenvoudig, maar met douche en toilet en een veranda met uitzicht op de rivier. We sliepen op de eerste verdieping, de begane grond was vrij. Er werd nog druk gebouwd, vóór Pasen moest er nog een groepsaccommodatie afgemaakt worden. Er was er op het terrein al één, maar ze verwachtten veel mensen met Pasen. Er komen dan vaak hele families die daar ook zelf kunnen koken in buitenkeukens. Mandje en één van zijn vrouwen, zijn kinderen, kleinkinderen en het personeel wonen ook op het terrein. Mandje heeft 4 vrouwen, 23 kinderen en ook al kleinkinderen, maar die wonen op verschillende plaatsen. Hij moet zijn aandacht wel verdelen, op afgesproken dagen is hij dan hier, dan daar, anders is er herrie in de tent!
We hebben ons prima vermaakt. Er was ook een hele groep middelbare scholieren uit Nederland die in Paramaribo een moestuin aangelegd had bij een kindertehuis en die ook nog spullen naar scholen daar in de buurt had gebracht.
We hebben een wandeling gemaakt door Guyaba, het grootste dorp aan de Boven-Surinamerivier, op een half uur varen en een boswandeling. We hebben interessante verhalen gehoord.
Zo mag een Sammaracaanse man meer vrouwen hebben, als hij er maar voor kan zorgen. Voor elke vrouw moet hij zorgen voor een kostgrondje, een stuk land waar zij groentes, droge rijst en bijv. bananen kan verbouwen. Daarvoor wordt dan een stuk van het oerwoud omgehakt en de grond wordt klaargemaakt om de gewassen te verbouwen. De rest mag de vrouw doen: zorgen voor het huisje, de kinderen, koken, wassen en dus werken op het land. De man die wil trouwen moet ook aan de familie van de vrouw laten zien dat hij voor haar kan zorgen en komt met pannen, borden etc. in (vroeger) een mand, nu in een koffer, naar de a.s. schoonouders toe.
Deze “bruidsschat” wordt niet gebruikt, maar in het huisje van het echtpaar tentoongesteld op planken of in een open kast om te laten zien hoe rijk de man wel niet is en hoe goed hij voor haar zorgt!
In Guyaba is ook een vrouwenhuis waar de vrouwen die ongesteld zijn kunnen verblijven; ze zijn dan vrijgesteld van het werk dat gedaan moet worden.
Uiteraard wordt er dan aardig bijgekletst over van alles en nog wat.
De vrouwen doen de was en de vaat in de rivier en ook dat is een sociaal gebeuren waarbij alle nieuwtjes worden uitgewisseld.
Zo was de vrouw van Mandje naar een begrafenis geweest en dus een paar dagen afwezig, maar toen ze terug was, stond ze uitgebreid te “vaten” (af te wassen) zodat iedereen kon zien dat ze terug was, inclusief de passagiers van de korjalen die voorbijvoeren.
De Sammaracanen kunnen tot 300 jaar teruggaan in hun familiegeschiedenis. Alles wordt mondeling overgeleverd en ze weten precies hoe de familiebanden lopen.
Uiteraard weten ze ook alles van hun geschiedenis.
De families wonen ook bij elkaar in het dorp. De inwoners weten precies waar welke familie woont.
De huisjes zijn klein, eigenlijk alleen om in te slapen en om je kleren, vaak in een koffer, te bewaren. Het leven speelt zich voornamelijk buiten af. De “keuken” is ook altijd buiten.
Kortom, weer veel gezien en geleerd!
Het was een heerlijk relaxt lang weekend, het enige minpuntje was dat het ook daar regelmatig regende!
En nu zit ons verblijf er alweer bijna op! Het schilderen van de muurtjes is eindelijk klaar, we hebben nu nog tijd om met de bewoners die thuis zijn (een aantal kinderen zijn naar huis vanwege de paasvakantie) nog wat leuks te doen, buiten het voorlezen en spelletjes doen.
A.s. Zaterdag vliegen we weer naar Nederland. Dat zal wel weer even wennen zijn, alleen al aan de temperatuur.
Warme groeten van ons en bedankt voor jullie belangstelling!
De foto's zijn van ons uitje naar Menimi!
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Het heeft even geduurd, maar daar zijn we dan weer.
Zoals ik in het vorige verslag al aankondigde, zijn we naar het binnenland geweest.
Nou, we begonnen goed!
Het stroomde van de regen op de ochtend van ons vertrek.
We hadden ‘s morgens vroeg keurig een mailtje gehad van Mandje, ja zo heet hij echt!, dat we om 8.00 uur opgehaald zouden worden.
Mandje is de eigenaar van Menimi.
We zaten dan ook op z’n Nederlands keurig op tijd klaar.
Maar al wat er kwam, geen busje om ons op te halen.
Tja, na een half uur geprobeerd te bellen. Er werd niet opgenomen.
Na 3 kwartier nog maar eens een poging gewaagd met hetzelfde resultaat.
Onze keukenprinses Mina stelde voor dat zij zou bellen met de vaste telefoon
van de keuken, zodat Mandje mijn nummer niet zou herkennen. Misschien dat dat zou helpen…..
En ja hoor, zij kreeg Mandje aan de lijn. Mandje verzekerde haar dat het busje onderweg was; hij zou de chauffeur bellen, die dan weer naar Mina kon bellen,
zodat zij de route uit kon leggen.
En zo geschiedde. Om kwart over negen konden we instappen.
Het was zo’n vier uur rijden naar Atjoni, vanwaar we verder met de korjaal zouden gaan. Onderweg bleef het bijna de hele tijd regenen, maar gelukkig stopte dat net voor we bij Atjoni aankwamen.
Atjoni is de plek waar de weg gewoon ophoudt en je verder moet reizen met een korjaal, wil je verder het binnenland in. Hier begint letterlijk de waterweg!
Het is er een komen en gaan van bootjes, busjes en mensen. Leuk om al die activiteit te zien. Hele koelkasten, bedden en meer huisraad worden ingeladen, toegedekt met zeilen, mensen erbij en varen maar!
“Onze” boot lag al klaar en na ongeveer anderhalf uur varen kwamen we op de plek van bestemming.
Een prachtige plek, aan de Boven-Surinamerivier met sula’s ( stroomversnellingen) voor de deur!
De huisjes waren eenvoudig, maar met douche en toilet en een veranda met uitzicht op de rivier. We sliepen op de eerste verdieping, de begane grond was vrij. Er werd nog druk gebouwd, vóór Pasen moest er nog een groepsaccommodatie afgemaakt worden. Er was er op het terrein al één, maar ze verwachtten veel mensen met Pasen. Er komen dan vaak hele families die daar ook zelf kunnen koken in buitenkeukens. Mandje en één van zijn vrouwen, zijn kinderen, kleinkinderen en het personeel wonen ook op het terrein. Mandje heeft 4 vrouwen, 23 kinderen en ook al kleinkinderen, maar die wonen op verschillende plaatsen. Hij moet zijn aandacht wel verdelen, op afgesproken dagen is hij dan hier, dan daar, anders is er herrie in de tent!
We hebben ons prima vermaakt. Er was ook een hele groep middelbare scholieren uit Nederland die in Paramaribo een moestuin aangelegd had bij een kindertehuis en die ook nog spullen naar scholen daar in de buurt had gebracht.
We hebben een wandeling gemaakt door Guyaba, het grootste dorp aan de Boven-Surinamerivier, op een half uur varen en een boswandeling. We hebben interessante verhalen gehoord.
Zo mag een Sammaracaanse man meer vrouwen hebben, als hij er maar voor kan zorgen. Voor elke vrouw moet hij zorgen voor een kostgrondje, een stuk land waar zij groentes, droge rijst en bijv. bananen kan verbouwen. Daarvoor wordt dan een stuk van het oerwoud omgehakt en de grond wordt klaargemaakt om de gewassen te verbouwen. De rest mag de vrouw doen: zorgen voor het huisje, de kinderen, koken, wassen en dus werken op het land. De man die wil trouwen moet ook aan de familie van de vrouw laten zien dat hij voor haar kan zorgen en komt met pannen, borden etc. in (vroeger) een mand, nu in een koffer, naar de a.s. schoonouders toe.
Deze “bruidsschat” wordt niet gebruikt, maar in het huisje van het echtpaar tentoongesteld op planken of in een open kast om te laten zien hoe rijk de man wel niet is en hoe goed hij voor haar zorgt!
In Guyaba is ook een vrouwenhuis waar de vrouwen die ongesteld zijn kunnen verblijven; ze zijn dan vrijgesteld van het werk dat gedaan moet worden.
Uiteraard wordt er dan aardig bijgekletst over van alles en nog wat.
De vrouwen doen de was en de vaat in de rivier en ook dat is een sociaal gebeuren waarbij alle nieuwtjes worden uitgewisseld.
Zo was de vrouw van Mandje naar een begrafenis geweest en dus een paar dagen afwezig, maar toen ze terug was, stond ze uitgebreid te “vaten” (af te wassen) zodat iedereen kon zien dat ze terug was, inclusief de passagiers van de korjalen die voorbijvoeren.
De Sammaracanen kunnen tot 300 jaar teruggaan in hun familiegeschiedenis. Alles wordt mondeling overgeleverd en ze weten precies hoe de familiebanden lopen.
Uiteraard weten ze ook alles van hun geschiedenis.
De families wonen ook bij elkaar in het dorp. De inwoners weten precies waar welke familie woont.
De huisjes zijn klein, eigenlijk alleen om in te slapen en om je kleren, vaak in een koffer, te bewaren. Het leven speelt zich voornamelijk buiten af. De “keuken” is ook altijd buiten.
Kortom, weer veel gezien en geleerd!
Het was een heerlijk relaxt lang weekend, het enige minpuntje was dat het ook daar regelmatig regende!
En nu zit ons verblijf er alweer bijna op! Het schilderen van de muurtjes is eindelijk klaar, we hebben nu nog tijd om met de bewoners die thuis zijn (een aantal kinderen zijn naar huis vanwege de paasvakantie) nog wat leuks te doen, buiten het voorlezen en spelletjes doen.
A.s. Zaterdag vliegen we weer naar Nederland. Dat zal wel weer even wennen zijn, alleen al aan de temperatuur.
Warme groeten van ons en bedankt voor jullie belangstelling!
De foto's zijn van ons uitje naar Menimi!
-
24 April 2017 - 08:28
Henny Wilbrink:
Geniet nog van de laatste week en vast een goede terugreis. -
24 April 2017 - 08:40
Rob En Coleta:
Hoi Joke en Ad
Jullie hebben weer een fijne tijd gehad.
Geniet nog van laatste dagen.
Jullie hebben in iedergeval weer veel te vertellen tijdens ons jaarlijks uitje
Goede terugreis
Gr Rob en Coleta -
24 April 2017 - 10:15
Mia:
Wat een geweldige ervaring! Bijzonder dat mensen in deze tijd zo nog leven....
Als jullie thuis zijn, spreken we gauw eens af.
Groetjes. -
24 April 2017 - 13:08
Irene Keizer:
Ha Joke en Ad,
Niet te geloven dat er alweer drie maanden verstreken zijn! jullie hebben weer mooie ervaringen opgedaan! Prachtige combinatie van nuttig zijn voor mensen die dat nodig hebben, deel uitmaken van een andere cultuur en de omgeving bekijken.
Op de foto's zie ik hoe ongelofelijk mooi de natuur daar is! Zo uitbundig! Is het daar nu zomer, warm, met veel nattigheid? Daar hebben jullie dus heel wat van meegekregen.
Interessante verhalen over de leefwijze van de mensen die daar wonen!
Het Surinaamse avontuur zit er weer op, maar dat gaat thuis gewoon verder, met verschillende woonplekken, voordat jullie je in nieuwe vaste plek kunnen installeren!
Het allerbeste met jullie en wie weet, tot ziens binnenkort!
Groetjes,
Irene
-
24 April 2017 - 13:19
Joris:
Geweldige verhalen weer, en ook lekker herkenbaar van ons reisje vorig jaar. Goede terugreis alvast en van de zomer dan zijn jullie van harte welkom op jullie oude adres om weer eens te komen kijken :)
gr Joris en Riet -
24 April 2017 - 13:57
Marian Morsch:
Hallo Joke en Ad,
Wat weer een heerlijk verhaal om te lezen. Nog even en jullie zijn hier weer. Het is hier nog echt koud, 7 a 8 graden deze week. Heerlijk om jullie straks weer te zien en te spreken. Nog goede dagen daar.
Groetjes marian en gerard. -
24 April 2017 - 14:39
Sonja:
Fantastische foto"s. Geniet de laatste dagen daar!!! En tot zondag op Schiphol!!!! -
24 April 2017 - 23:03
Louise (Loes) Pauwels:
Hallo Joke en Ad,
Geniet nog van de laatste zonnestralen, voordat jullie weer terugkeren in het Nederlandse. Hartelijk dank voor het mee mogen delen in jullie reisverhalen. Hopelijk genieten jullie dadelijk net zo van mijn verhalen uit Oeganda zoals ik genoten heb van het, in gedachten, meereizen met jullie. Ik wens jullie nog een paar fijne dagen onder de zon en een hele goede terugreis.
groetjes, Loes -
24 April 2017 - 23:52
Marij:
Hee Ad en Joke!
Weer mooie verhalen van jullie, interessant!
Jammer van de regen, maar dat hoort bij de tropen, toch?
We hopen jullie in het weekend van 5 /6 mei te ontmoeten in Egmond aan Zee.
Lidy en Kai komen 4 mei aan oo Schiphol, dan enkele dagen om bij te komen.
Jongens, een héél goede reis terug, en tot snel ziens,
liefs.Max en Marij -
25 April 2017 - 09:07
Nicole:
Hey Ad en Joke,
Leuk verhaal, mooie foto's.
Prettige en veilige terugreis en zeker al tot 10 juni. Wie weet vroeger ...
Liefs,
Tom en Nicole
-
25 April 2017 - 09:18
Corrie De Bruin:
Lieve mensen
Hartelijk dank voor het weer bijzondere reisverslag.
Zal welweer even wennen zijn in ons koude
Kikkerlandje.
Voor vandaag zelfs sneeuw verwacht!
Wens jullie een goede terugreis en
Tot ziens.liefs Corrie.
-
25 April 2017 - 19:27
Greet:
Weer een mooi reisverslag!
En nu maar koffers inpakken en afscheid nemen van de mooie werkplek en de bewoners.
Goeie reis terug.
We hopen jullie gauw weer te zien in fris Nederland!
Greet. -
29 April 2017 - 10:25
Mariline:
Als het goed is komen jullie vandaag weer thuis in Nederland en hopelijk spreken we elkaar volgende week bij de Wegwijzer "reunie". Wat gaat de tijd toch snel :)
groetjes en welkom thuis weer. -
10 September 2020 - 19:04
Margreet :
Hoi Joke
Dit is het adres dat ik kan vinden. Ik hoorde je schreeuw van herkenning vandaag in Haarlem, waar je kennelijk met je wandelgroepje aan het wandelen was. George en ik waren lekker aan het nazomeren met een fietstochtje en bezoek aan het Cruquisgemaal.
Groet,
Margreet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
