Laatste reisverslag

Hebben jullie de foto's bij het vorige verslag gezien?

Met vertraging geplaatst!

Tja, het is zover, het laatste reisverslag….
Met gemengde gevoelens schrijf ik dit op.
Van de ene kant verheug ik me op onze thuiskomst,
van de andere kant zal ik Suriname missen.
Maar hoe je het ook went of keert, we kunnen terugkijken op
een geweldige tijd.
De laatste kleine maand hebben we nog heerlijk relaxed.
In Paramaribo hebben we nog oude bekenden van twee jaar geleden ontmoet, heel gezellig. Verder nog een dagje gefietst, rondgewandeld en lekker rustig aan gedaan.
Op Aruba hebben we inderdaad oud-collega’s van Ad ontmoet en lekker bijgekletst.
Ook hebben we genoten van de, nog steeds, mooie stranden en hebben oude
plekjes opgezocht.
Ons eerste huis is helaas een ruïne, ons tweede huis ziet er prima uit en is alleen
in een ander kleurtje geschilderd.
Toen we daar waren, werd de dag van de vlag en de onafhankelijkheid gevierd.
Leuk om mee te maken; er was een heuse parade met militairen, politie, sportclubs, maar ook werd het carnaval natuurlijk niet vergeten.
Veel musea waren open en gratis toegankelijk. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt! Het archeologisch museum is een aanrader, heel mooi.
We hoorden later dat het vormgegeven is in samenwerking met het archeologisch museum in Leiden is gedaan en echt, het resultaat mag er zijn. En natuurlijk kon je overal weer eten en drinken. Die ene week vloog om en eigenlijk hadden we er nog wel een weekje aan willen plakken.
Terug in Suriname zijn we een paar dagen later naar de Brownsberg, een natuurgebied, geweest. Helaas regende het bijna de hele tijd toen we naar de watervallen gingen lopen en daardoor was ook het uitzicht op het Brokopondomeer niet wat het wezen moest.
Uiteindelijk zijn we maar naar één waterval, de Leoval, geweest, omdat, toen we verder konden lopen naar de Ireneval, het pijpenstelen regende en iedereen van de groep op één na het welletjes vond.
Gelukkig werd het later droog en konden we nog genieten van de lunch die onze gids/chauffeur had meegenomen. Hij had het eten thuis al gekookt en de pannen, gewikkeld in kranten in de koelbox meegenomen en oh wonder, het was nog goed warm en bovendien nog lekker ook!
Zo zie je maar, een koelbox kan je ook gebruiken om iets warm te houden, als je er maar geen koelelementen in doet:) Isoleert natuurlijk prima, maar je moet er maar op komen.
Verder zijn we nog drie dagen naar Anaula geweest, een resort in het binnenland dat vlakbij
Aurora ligt. Dat was echt de moeite waard, prachtig gelegen op een eilandje, midden in de rivier.
We moesten eerst met een busje naar Atjoni, zo’n drie uur rijden, en dan nog een uur met de boot. Atjoni is de plaats waar alle boten vertrekken naar en aankomen uit het binnenland.
Het was een drukte van belang, heel kleurig en leuk om te zien wat er allemaal in de open bootjes meegenomen wordt, zoals matrassen en levensmiddelen, naast de mensen die ook meevaren.
De bootreis was al prachtig; je zag het regenwoud met kleine dorpjes met aanlegsteigers waar vrouwen aan het (af)wassen waren en kinderen speelden en bootjes lagen.
Op het eind van de middag hebben we nog genoten van de masserende werking van de sula’s, de stroomversnellingen. We zaten/lagen op de stenen in het water en het stromende water masseerde je. Heerlijk!
Helaas begon het toen we teruggingen naar het resort te regenen en dat bleef uren doorgaan.
Ook de volgende dag was regenachtig. Gelukkig kon tussen de buien door het bezoek aan Aurora en Nieuw Aurora wel doorgaan, evenals de wandeling door het regenwoud, beide interessant. De wandeling begon met een plekje op het resort waar we stilstonden bij, in onze ogen, een hoopje oud roest dat op een grasveld lag. Het bleken oude geweerlopen, armbanden en kettingen te zijn, die overgebleven waren van de binnenlandse oorlog tussen Bouterse en Brunswijk. Anaula bleek het hoofdkwartier geweest te zijn van Ronnie Brunswijk.
Hij had gehoord dat de Samaraccanen goede vechters waren, dus hij recruteerde in Aurora en andere dorpen een aantal mannen, die op het eiland gebivakkeerd werden.
Ook onze gids was daarbij en hij vertelde, en dat was echt waar en géén verhaaltje:), dat de soldaten als die een bepaald kruidenbad hadden genomen niet geraakt konden worden door kogels. Hij had gezien dat er een soldaat uitgekozen werd waarop geschoten werd door andere soldaten en dat die man niet geraakt werd en lachend bleef staan! Dus zo’n kruidenbad werkte echt!
De armbanden schoven ze om hun bovenarm en als die begonnen te knellen, wisten ze dat de vijand eraan kwam. De kettingen werden gebruikt om de gevangenen te boeien.
Onze gids heeft niet gevochten, maar mocht weer naar huis voor de strijd losbarstte, waar hij heel blij mee was.
Aurora is een traditioneel Saramaccaans dorp, Nieuw Aurora grenst eraan, is nieuwer en daar wonen de Christenen. Daar staan ook de Christelijke school en een kerk.
De kinderen uit de omliggende dorpen komen daar met de boot naartoe.
Ook is daar de enige bank in de regio, waar iedereen zijn geldzaken kan regelen!
Leuk om door de dorpjes te lopen en te zien hoe de mensen daar wonen.
We hadden echt pech wat het weer betrof, het regende zo veel dat we alleen de eerste middag voordat we naar de sula’s (stroomversnellingen) gingen hebben genoten van het zwembad.
Maar verder was het een prima plek om te zijn, met plekken waar je kon “hangmatteren”, lekker liggen in de hangmat, met of zonder boek en met uitzicht op de rivier waar regelmatig bootjes voorbijkomen. De rivier is de enige weg die je kunt nemen om op andere plaatsen te komen, met recht een waterweg! Ook de cabana’s, de huisjes waar we in sliepen, kijken allemaal uit op de rivier.
Wat ook leuk was, is dat er kapucijnaapjes en doodskopaapjes leven.
Ze komen ‘s morgens vlakbij het resort en worden gevoerd met bananen.
Alleen als er veel vruchten in de jungle zijn, komen ze niet.
Toen we terug waren in Paramaribo hadden we nog een paar dagen voordat we teruggingen naar Nederland.
We hebben het Rumhuis nog bezocht, foto’s uitgezocht en de maandag voor we vertrokken
hebben we met Hanneke, directeur van “In de Ruimte” waar we gewerkt hebben, nog douchegordijnen en -stangen gekocht, die inmiddels opgehangen zijn in de badkamer van de bewoners om ze meer privacy te geven. Voordat die er hingen, was het gewoon een open ruimte met douche en toilet voor iedereen in het zicht.
Ze zijn er heel blij mee, hoorden we.
Dinsdag nog wat souvenirs gekocht en de koffers gepakt, woensdag vertrokken naar huis.
We moeten wel weer wennen aan de temperatuur hier, maar verder is het ook weer heel fijn om thuis te zijn.
Wie weet wat er volgend jaar op ons pad komt….
Voor nu: dank jullie wel voor jullie reacties en tot horens of ziens!













.