5e reisverslag

5e reisverslag

Na een leuk afscheid en nog een bijzonder feestje bij SCGP, ter gelegenheid van de 10-jarige samenwerking van een Zwitserse stichting en SGCP, zijn we begonnen aan onze vakantie. De eerste trip ging naar Kirtipur.
Daar ontmoetten we Bi, een gids die ons aangeraden was door een ex-loopmaatje van Ad. Een hele aardige man, die behoorlijk Engels spreekt.
Met hem zijn we meteen op stap gegaan. Hij heeft ons Kirtipur laten zien
en wist veel te vertellen. Kirtipur is een oud stadje en nog helemaal niet toeristisch. Jammer genoeg is de staat van de oude Newari-huizen slecht en er wordt ook veel gesloopt. Er wordt weinig gerestaureerd, maar er is toch nog steeds genoeg te zien.
We mochten ook even binnenkijken bij een "tapijtfabriek", zes vrouwen waren er aan het werk. Ze doen ongeveer een maand over een tapijt, werken 12 uur per dag, zeven dagen per week en verdienen daar €70,- mee.
We hebben veel tempels gezien en overal wist Bi een mooi verhaal bij te vertellen.
Heel bijzonder is de Tibetaanse tempel met klooster. We zijn daar tijdens de meditatie van de vrouwelijke monniken geweest. Helaas waren er maar een paar in de tempel, normaal zit de tempel vol en wordt er ook muziek gemaakt. Maar evengoed bijzonder om daar een tijdje te zitten en te luisteren naar het vrij monotone gezang. Alle muren en het plafond waren prachtig beschilderd. We mochten ook gewoon rondlopen om alles te bekijken en zelfs foto's maken.
Tussendoor gingen we naar het huis van Bi. Hij woont met zijn vrouw op de benedenverdieping van een oud Newari-huis. Als je binnenkomt, kom je in een donkere, kleine ruimte waar van alles ligt en staat en die voor van alles gebruikt wordt. Dan kom je in een klein kamertje met een klein raam, waar tegen één muur een tweepersoonsbed staat en tegen het voeteneind daarvan staat een bankje met de rugleuning tegen de dwarsmuur zodat je er niet op kunt zitten. Tegen de andere muur staat een kastje met souvenirs die te koop zijn en een tafeltje met een tv. Tussen het bed en het kastje is een smal paadje.
Wij moesten op het bed zitten en kregen we een heerlijke "dal bhat"te eten.
Alleen was het eigenlijk veel te veel en er wordt van je verwacht dat je alles opeet! Bi en zijn vrouw bleven bij ons zitten, maar aten niet mee. Gelukkig moest Bi even iets halen en ging zijn vrouw op hetzelfde moment ook even weg, zodat ik een gedeelte van de rijst naar Ad zijn bord kon overhevelen! We hebben ons best gedaan.
Naast de voordeur is nog een deur waarachter een trap naar boven gaat die uitkomt in de keuken. De keuken is altijd boven en daar wordt ook gegeten.
"Dal bhat" is de normale Nepalese maaltijd, die 's morgens en 's avonds gegeten wordt en die bestaat uit (veel) rijst en linzen, aangevuld met wat gekookte groente, ei of stukjes kip en bonen, afhankelijk van hoe rijk je bent.
De Nepalezen eten maar twee keer per dag!!
De volgende dag vertrokken we om acht uur 's morgens om een wandeling te maken naar Chobar, Khokhona en Bugamati, leuke dorpjes in de buurt. We zouden eigenlijk vanuit Bugamati met de bus teruggaan, maar helaas, er werd gestaakt!
Gelukkig wisten we dat van tevoren. We zijn zo'n acht uur onderweg geweest.....
Maar het was de moeite waard. Een mooie wandeling van dorpje naar dorpje, tussen de akkertjes door. In de dorpjes weer veel gezien: tempels, mosterdoliefabriekjes, houtbewerkers, een weeffabriekje en natuurlijk het gewone Nepalese leven, dat voor ons nog steeds bijzonder is.
Een heel bijzondere tempel staat in Chobar, de Adinath Lokeshwar Tempel. De muren van de huizen op het tempelplein en ook de tempel zelf, hangen vol met pannen, borden, messen en schalen. Hier mogen de jongens en meisjes die verliefd zijn op elkaar maar uit verschillende kasten komen, elkaar één keer per jaar, gedurende één maand, ontmoeten. Als ze besluiten met elkaar te trouwen, krijgen ze van de politie een verklaring waar in staat dat ze dat willen. De families kunnen er dan niets tegen doen. Maar ze worden dan niet gesteund door de familie en hebben vaak niets. De jongen moet wel werk hebben. De regering regelt dan dat de meisjes kookles krijgen, vaak kunnen ze dat niet, en ze krijgen een kookset, borden, pannen en messen. De jongen moet daarvoor betalen.
En hopelijk leven ze dan lang en gelukkig samen, want zeker de familie van de hogere kaste wil niets meer met ze te maken hebben.
Officieel is het kastensysteem afgeschaft, maar in de praktijk ligt het dus even anders....
En toen, na een nachtje Thamel, naar het Chitwan National Park. Heel toevallig en erg leuk: Aylin en Karin, de twee Nederlandse studentes ergotherapie, hadden precies dezelfde trip geboekt! Chitwan is wel erg toeristisch maar toch de moeite waard. We hebben een mooie "kanotocht" gemaakt waarbij we krokodillen gespot hebben, alleen hoefden we niet zelf te kanoën en zaten we met andere toeristen samen in een boot die eigenlijk voortgeboomd werd. Daarna zijn we  teruggewandeld naar ons hotel, waarbij we nog een fokcentrum voor olifanten bezocht hebben en nog bij de rivier gekeken hebben naar het wassen van de olifanten. Je kon je ook, zittend op hun rug, lekker nat laten spuiten door olifanten, maar dat hebben wij niet gedaan. De olifanten worden niet allemaal even goed behandeld; als ze niet luisteren, worden ze met een soort ijzeren pin achter hun oren geprikt en we zagen ook bij hun verblijfplaats dat er verschillende olifanten geketend waren. Ook de olifantentocht, met maximaal 4 mensen zittend op de rug van het dier, hebben we niet gedaan, in plaats daarvan konden we een jeepsafari maken. Na lange tijd hebben we uiteindelijk, wel op behoorlijke afstand, 9 neushoorns gespot!
Verder zijn we in Bhaktapur geweest om het Nepalese "van oud op nieuw" mee te maken. Het nieuwe jaar is begonnen op 14 april en we leven in het jaar 2072! Heel bijzonder. We zijn dus in korte tijd erg verouderd maar gelukkig voelen we het niet zo en qua uiterlijk valt het ook reuze mee:)
De festiviteiten waren echt bijzonder om mee te maken. Op oudjaarsdag werd er een grote paal aan touwen omhoog getrokken en iedereen ging uit zijn dak toen dat eindelijk gelukt was. Het weer zat niet mee, het regende regelmatig en daardoor duurde het waarschijnlijk zo lang. Ik heb 3 uur op het pottenbakkersplein gestaan, Ad hield het op een gegeven moment voor gezien en ging terug naar het hotel. Ik stond gelukkig droog, maar omdat er zoveel mensen waren, kon ik geen kant meer op. Maar ik heb me niet verveeld, in tegendeel! Verder waren er een soort processies, verschillende goden en godinnen werden onder begeleiding rondgedragen. Overal liepen mensen met offertjes ( borden waarop rijst, bananen, appels, bloemetjes enz.) naar de vele tempeltjes en ja, ook kippen en geiten werden ter plekke geofferd. Het bloed wordt dan over/bij de god of godin gesprenkeld en het vlees wordt later opgegeten. Ik heb alleen gezien dat dat gebeurde met een kip, maar dat was ook meer dan genoeg!
Op Nieuwjaarsdag werden we al om 5.30 uur gewekt door de vele "orkestjes"
die door de straat van ons hotel trokken. Dus maar op tijd opgestaan.
Zo rustig en kalm als het de eerste keer dat wij in Bhaktapur waren, zo druk was het nu.
Je kon over de mensen lopen! Maar de sfeer was prima, heel gezellig.
Jammer genoeg hebben we de traditionele "crash" van de twee versierde karren gemist; het gebeurde op een andere plek dan we dachten en we waren net te laat.
15 April zijn we naar Thimi gegaan, waar ook een festival gehouden werd ter ere van het nieuwe jaar. Er worden versierde karren rondgetrokken, voorafgegaan door orkestjes en heel veel mensen die elkaar  met oranje poeder "bekogelen". Ook achter de kar weer hetzelfde beeld. Wij ontsprongen de dans doordat we bij de ingang van een kledingwinkeltje stonden. Maar alles gaat heel gemoedelijk en vreedzaam maar wel gepaard met (veel) drank zodat af en toe mensen letterlijk omvallen! In Nederland zouden de straten afgezet zijn, maar hier staat iedereen gewoon aan de kant en gaat het verkeer even later weer gewoon verder.
Terug in Bhaktapur zagen we nog een schijngevecht tussen twee draagstoelen met daarin godinnen: drie keer lopen de dragers op elkaar af en stoppen ze twee keer op tijd. De derde keer lopen ze elkaar voorbij. Heel bizar
En natuurlijk weer gepaard gaande met muziek, gezang en geschreeuw.
Diezelfde dag zijn we vertrokken naar Nargakot, een klein dorpje in de bergen, zo'n 20 km van Bhaktapur af en ongeveer 2200m hoog. Na alle drukte een verademing! We hadden alleen de pech dat het begon te regenen kort nadat we aangekomen waren:(
Dus de wandeling konden we vergeten.... en ook het uitzicht was nul komma nul. Ons hotel ligt buiten het dorpje, heel rustig in de natuur.
Maar de volgende dag hebben we heerlijk gewandeld en genoten van de verschillende uitzichten op de bergen. We zijn ook nog even in het dorpje zelf geweest. Niet te geloven hoeveel hotels en guesthouses hier zijn. Op een bord stond aangegeven dat er 37 zijn. Onbegrijpelijk dat die hier allemaal kunnen bestaan. In 2011 woonden hier 4500 mensen, dus jullie begrijpen dat het aanzien aardig veranderd is. Veel armoedige woninkjes, van ijzeren golfplaten gemaakt, maar verder op de berghellingen zie je ook mooie huizen staan. Het geeft wel een dubbel gevoel, wij in een mooi hotel en zoveel armoedige optrekjes in het dorp.
Jammer genoeg konden we niet naar Sankhu, waar we nog een project van Renée Veldt, Heilooënaar, wilden bezoeken. Maar dat was 7 à 8 uur lopen....
We konden wel met de lokale bus, maar onduidelijk was hoe lang die er over deed en we moesten ook weer terug natuurlijk, dus we besloten toch maar te gaan wandelen. Wie weet de volgende keer!
Nou lieve mensen, tot zover. Foto's worden later geplaatst, jullie kunnen vast wel bedenken waarom......
Het wordt eentonig, maar weer bedankt voor alle reacties; we lezen ze met veel plezier.
Tot de volgende, waarschijnlijk, laatste keer!