eerste reisverslag
Blijf op de hoogte en volg joke
10 Februari 2015 | Nepal, Kathmandu
Onze eerste week zit erop en die hadden we hard nodig om te acclimatiseren! Sonja was zo lief om ons naar Schiphol te brengen en heeft ons uitgezwaaid. We hebben een goede reis gehad, alleen bijna niet geslapen, en bij het vliegveld werden we door Madan van het Souvenir Guesthouse opgehaald. Hij verwelkomde ons traditioneel met het omhangen van een sjaal. We moesten nog even wachten op Mart, die ook door Madan werd opgehaald. Het eerste dat ons opviel was de smog, mist vermengd met uitlaatgassen en rook van alle vuurtjes die bij of in de tempels gebrand worden. Het scheen nog mee te vallen; soms kan je amper wat zien. Tjonge, wat een druk verkeer in Kathmandu! Alles krioelt door elkaar, het lijkt heel chaotisch maar er wordt goed uitgekeken en veel getoeterd om te waarschuwen. File rijden kennen ze hier ook, heel normaal. Zo gauw je van de grote wegen afgaat, beland je in kleine, smalle, hobbelige straatjes waar ook nog voetgangers zijn. Maar alles gaat heel relaxt. Bij het guesthouse in Thamel, werden we verwelkomd door Samjhana, de vrouw van Madan. Ze bood ons Nepalese thee aan, thee met melk en een beetje suiker. Het deed me denken aan de thee zoals wij die vroeger thuis kregen toen we nog klein waren. Lekker! Na de bagage op onze kamer gezet te hebben, zijn we rond gaan wandelen. Heel bijzonder, overal smalle, kronkelende straatjes met kleine winkeltjes en ook tempels, grote en kleine. Toen ook maar meteen een lokale simkaart gekocht. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want er wordt eerst een kopie van je paspoort gemaakt, dan wordt er een formulier ingevuld en daarop wordt een pasfoto bevestigd. Uiteraard moet je dat formulier ondertekenen en als klap op de vuurpijl komen er ook nog twee duimafdrukken van je op te staan! We zullen ons maar netjes gedragen, want we zijn nu zo op te sporen natuurlijk:) Overigens, hoe bijzonder ook, vinden we Kathmandu vooral een vervuilde, vieze en stinkende stad. Heel veel plastic en rotzooi ligt tussen de huizen en op open plekken. Heel jammer, want er is ook zoveel moois. En daar gaan we ons op focussen. Tjonge, wat koelt het hier af als de zon weg is. Het is echt hartstikke koud en we zijn degenen die ons aanraadde thermo ondergoed en kruiken mee te nemen erg dankbaar! Er wordt druk gebruik van gemaakt. De volgende dag zijn we met Madan naar Patan gegaan om naar appartementen te gaan kijken. We hadden twee namen, appartementen van Alena en mr. Om. Madan wist waar dat van Alena was en Mart had hem uitgelegd waar dat van Mr. Om was. Allebei bij de tempel Bangklamukhi. We gingen eerst naar Alena. En toen was het al gauw duidelijk: het was een en hetzelfde appartement waar we het over hadden. Alena is degene die het appartementencomplex beheert en Mr. Om is de eigenaar! Helaas had ze onze mail niet kunnen openen en waren alle kamers bezet, maar ze zou overleggen met de eigenaar. 's Avonds belde Alena op dat er toch ruimte was.
We spraken af dat we vrijdag zouden komen. Inmiddels kregen we allebei behoorlijk last van de luchtvervuiling. We begonnen aardig te hoesten en ook de jetlag eistte zijn tol. Daarbij nog de grote temperatuurverschillen, kortom, we voelden ons niet erg jofel. Je ziet op straat ook best veel mensen met mondkapjes lopen en dat is niet voor niets natuurlijk. Helaas zijn de mondkapjes hier van slechte kwaliteit, vaak niet meer dan een lapje stof met een elastiekje, dus niet erg effectief. Maar goed, donderdag zijn we met Gonnie, ook een vrijwilligster, en haar kinderen, die hier een weekje waren, naar Dapakhel gegaan om kennis te maken met Bimal Shresta, de directeur van het project SGCP, en om alvast rond te kijken. We verbaasden ons erover hoe mooi de gebouwen zijn en hoe netjes het er uitziet. Bimal is een aardige man en was blij met alle spullen die we meegenomen hadden. Hij zei dat ze op een ander moment officiel in ontvangst genomen zouden worden. Daar zitten we niet op te wachten, maar ja, 's lands wijs, 's lands eer zullen we maar zeggen. We hebben nog even rondgekeken en afgesproken dat we maandag zouden beginnen bij de school. Bimal gaf aan dat we verschillende dingen konden doen, maar ons was nog niet duidelijk wat en hoe precies. Vrijdag was ik echt heel beroerd, veel hoesten, knallende hoofdpijn en misselijk. We konden gelukkig een nachtje langer bij Madan blijven en ik heb de hele dag in bed gelgen. Zaterdag ging het beter en zijn we verhuisd. We hebben een grote kamer met gedeelde badkamer, toilet en keuken. Redelijk schoon allemaal. Er hing één handdoek op onze kamer en we vroegen aan Alena of we er nog een konden krijgen. Haar antwoord: "dat moet ik aan de eigenaar vragen want er zijn 5 kamers, dus ook 5 handdoeken". Tja, het is maar hoe je redeneert:) Maar het is goed gekomen hoor! Wat heel leuk is, is dat alle kamers bewoond worden door jonge mensen die als vrijwilliger of stagiair werken bij SGCP. Het lijkt wel een studentenhuis. Er zijn twee Belgische meisjes, Astrid en Ellen, een Nederlands meisje, Myrte en een Duitse jongeman, Daniël, en allemaal even aardig en behulpzaam. Overigens voelen we ons hier ook op straat heel prettig en veilig. De mensen zijn aardig en willen graag helpen. We voelen ons hier prima thuis. We wonen echt in het centrum van Patan, midden tussen de oude tempels, vlakbij Durbar Square, en echt tussen de bevolking. Ook hier weer heel veel smalle, kronkelige, hobbelige straatjes waar al het verkeer doorheen gaat, maar het is minder druk dan in Thamel en de lucht lijkt ook schoner, heel prettig! Verder het weekend rustig aan gedaan en maandag voor het eerst naar het project geweest. De mensen keken niet zo vrolijk en toen bleek dat een week geleden een medewerker was overleden en dat er die dag een soort van herdenkingsdienst zou zijn.
Maar eerst gingen we de week openen met oefeningen die door Gonnie voorgedaan werden en wij hielpen de kinderen om ze ook te doen. Vooral gedaan om te ontspannen. Mooi om te ervaren dat dat ook echt werkt. Je voelde letterlijk de spanning wegglijden bij de kinderen. Daarna heb ik in een klas geholpen met een telactiviteit, individueel met kinderen en daarna was de bijeenkomst. Heel bijzonder om mee te maken. In een ruimte stond een tafeltje met daarop een foto van de overledene, versierd met een bloemenkrans. Er brandde wierrook en twee kaarsen aan weerszijde van de foto en ervoor stond een grote schaal met losse bloemen. Op een tafeltje ernaast stond een houten driehoekig stoeltje en een pot verf met een kwast. Mr. Bimal vertelde eerst uitgebreid over Mr. Fix, over wat hij had gedaan en zijn grote betekenis voor het project. Mr. Fix was de bijnaam van de overledene, omdat hij alles maakte en repareerde. Hij was 66 en onverwacht in zijn slaap overleden. Ze zullen hem enorm missen. Daarna ging iedereen, ook de kinderen, in een lange rij staan en individueel een bloem uit de schaal bij de foto leggen en een stukje van het stoeltje schilderen, als symbool van zijn werk. Daarna waren er nog twee medewerkers die iets zeiden. Iedereen was duidelijk aangedaan. Toen nog een minuut stilte en daarna ging iedereen weer aan het werk. Het was heel indrukwekkend om mee te maken. Ad en ik hebben nog meegeholpen met het eten geven, daarna heeft Ad individueel buiten met kinderen met een bal gespeeld, en heb ik verder geholpen in het klasje waar ik 's morgens ook was. Wat heel fijn is, is dat er een kantine is en we daar tussen de middag warm kunnen eten voor een luttel bedrag. Bovendien krijgen we tussendoor kopjes thee en lekkers aangeboden. Om 16.00 uur gaan de kinderen naar huis en wij ook! We kunnen meerijden met de busjes die naar de stad gaan, maar als die vol zitten, kunnen we ook met de lokale bus naar huis. 's Morgens trouwens ook, heel handig. We hoeven maar 10 minuutjes te lopen naar de opstapplek. De eerste dag is goed bevallen en we hebben de indruk dat we best iets kunnen betekenen hier. Woensdag hebben we een bespreking met alle vrijwilligers en iemand van de staff, misschien wordt dan nog duidelijker wat er van ons verwacht wordt en wat we kunnen doen. Dinsdag is een vrije dag, de staff gaat dan naar de familie van de overledene. Overigens zijn er regelmatig vrije dagen, er wordt veel gevierd in Nepal! Ik hoop dat ik dit verslag vandaag nog kan plaatsen; er zou electriciteit moeten zijn en dus internet, maar helaas......... Er is maar een beperkt aantal uren per dag stroom. Oorzaak: er is eigenlijk genoeg electriciteit, maar er wordt veel verkocht aan India. Nepal heeft daardoor tekort en moet hem zelfs terugkopen. Dat alles door de corruptie...... Wie er beter van wordt........ Tot zover.
Bedankt voor alle reacties op onze eerste regels en jullie horen weer van ons!
We spraken af dat we vrijdag zouden komen. Inmiddels kregen we allebei behoorlijk last van de luchtvervuiling. We begonnen aardig te hoesten en ook de jetlag eistte zijn tol. Daarbij nog de grote temperatuurverschillen, kortom, we voelden ons niet erg jofel. Je ziet op straat ook best veel mensen met mondkapjes lopen en dat is niet voor niets natuurlijk. Helaas zijn de mondkapjes hier van slechte kwaliteit, vaak niet meer dan een lapje stof met een elastiekje, dus niet erg effectief. Maar goed, donderdag zijn we met Gonnie, ook een vrijwilligster, en haar kinderen, die hier een weekje waren, naar Dapakhel gegaan om kennis te maken met Bimal Shresta, de directeur van het project SGCP, en om alvast rond te kijken. We verbaasden ons erover hoe mooi de gebouwen zijn en hoe netjes het er uitziet. Bimal is een aardige man en was blij met alle spullen die we meegenomen hadden. Hij zei dat ze op een ander moment officiel in ontvangst genomen zouden worden. Daar zitten we niet op te wachten, maar ja, 's lands wijs, 's lands eer zullen we maar zeggen. We hebben nog even rondgekeken en afgesproken dat we maandag zouden beginnen bij de school. Bimal gaf aan dat we verschillende dingen konden doen, maar ons was nog niet duidelijk wat en hoe precies. Vrijdag was ik echt heel beroerd, veel hoesten, knallende hoofdpijn en misselijk. We konden gelukkig een nachtje langer bij Madan blijven en ik heb de hele dag in bed gelgen. Zaterdag ging het beter en zijn we verhuisd. We hebben een grote kamer met gedeelde badkamer, toilet en keuken. Redelijk schoon allemaal. Er hing één handdoek op onze kamer en we vroegen aan Alena of we er nog een konden krijgen. Haar antwoord: "dat moet ik aan de eigenaar vragen want er zijn 5 kamers, dus ook 5 handdoeken". Tja, het is maar hoe je redeneert:) Maar het is goed gekomen hoor! Wat heel leuk is, is dat alle kamers bewoond worden door jonge mensen die als vrijwilliger of stagiair werken bij SGCP. Het lijkt wel een studentenhuis. Er zijn twee Belgische meisjes, Astrid en Ellen, een Nederlands meisje, Myrte en een Duitse jongeman, Daniël, en allemaal even aardig en behulpzaam. Overigens voelen we ons hier ook op straat heel prettig en veilig. De mensen zijn aardig en willen graag helpen. We voelen ons hier prima thuis. We wonen echt in het centrum van Patan, midden tussen de oude tempels, vlakbij Durbar Square, en echt tussen de bevolking. Ook hier weer heel veel smalle, kronkelige, hobbelige straatjes waar al het verkeer doorheen gaat, maar het is minder druk dan in Thamel en de lucht lijkt ook schoner, heel prettig! Verder het weekend rustig aan gedaan en maandag voor het eerst naar het project geweest. De mensen keken niet zo vrolijk en toen bleek dat een week geleden een medewerker was overleden en dat er die dag een soort van herdenkingsdienst zou zijn.
Maar eerst gingen we de week openen met oefeningen die door Gonnie voorgedaan werden en wij hielpen de kinderen om ze ook te doen. Vooral gedaan om te ontspannen. Mooi om te ervaren dat dat ook echt werkt. Je voelde letterlijk de spanning wegglijden bij de kinderen. Daarna heb ik in een klas geholpen met een telactiviteit, individueel met kinderen en daarna was de bijeenkomst. Heel bijzonder om mee te maken. In een ruimte stond een tafeltje met daarop een foto van de overledene, versierd met een bloemenkrans. Er brandde wierrook en twee kaarsen aan weerszijde van de foto en ervoor stond een grote schaal met losse bloemen. Op een tafeltje ernaast stond een houten driehoekig stoeltje en een pot verf met een kwast. Mr. Bimal vertelde eerst uitgebreid over Mr. Fix, over wat hij had gedaan en zijn grote betekenis voor het project. Mr. Fix was de bijnaam van de overledene, omdat hij alles maakte en repareerde. Hij was 66 en onverwacht in zijn slaap overleden. Ze zullen hem enorm missen. Daarna ging iedereen, ook de kinderen, in een lange rij staan en individueel een bloem uit de schaal bij de foto leggen en een stukje van het stoeltje schilderen, als symbool van zijn werk. Daarna waren er nog twee medewerkers die iets zeiden. Iedereen was duidelijk aangedaan. Toen nog een minuut stilte en daarna ging iedereen weer aan het werk. Het was heel indrukwekkend om mee te maken. Ad en ik hebben nog meegeholpen met het eten geven, daarna heeft Ad individueel buiten met kinderen met een bal gespeeld, en heb ik verder geholpen in het klasje waar ik 's morgens ook was. Wat heel fijn is, is dat er een kantine is en we daar tussen de middag warm kunnen eten voor een luttel bedrag. Bovendien krijgen we tussendoor kopjes thee en lekkers aangeboden. Om 16.00 uur gaan de kinderen naar huis en wij ook! We kunnen meerijden met de busjes die naar de stad gaan, maar als die vol zitten, kunnen we ook met de lokale bus naar huis. 's Morgens trouwens ook, heel handig. We hoeven maar 10 minuutjes te lopen naar de opstapplek. De eerste dag is goed bevallen en we hebben de indruk dat we best iets kunnen betekenen hier. Woensdag hebben we een bespreking met alle vrijwilligers en iemand van de staff, misschien wordt dan nog duidelijker wat er van ons verwacht wordt en wat we kunnen doen. Dinsdag is een vrije dag, de staff gaat dan naar de familie van de overledene. Overigens zijn er regelmatig vrije dagen, er wordt veel gevierd in Nepal! Ik hoop dat ik dit verslag vandaag nog kan plaatsen; er zou electriciteit moeten zijn en dus internet, maar helaas......... Er is maar een beperkt aantal uren per dag stroom. Oorzaak: er is eigenlijk genoeg electriciteit, maar er wordt veel verkocht aan India. Nepal heeft daardoor tekort en moet hem zelfs terugkopen. Dat alles door de corruptie...... Wie er beter van wordt........ Tot zover.
Bedankt voor alle reacties op onze eerste regels en jullie horen weer van ons!
-
10 Februari 2015 - 16:59
Rob En Coleta:
Hoi Joke en Ad
Nog maar zo kort daar en al veel beleefd.
Dat gaat een mooie tijd worden voor jullie en dan natuurlijk ook voor ons.
Geniet er van en we kijken uit naar de volgende mail.
Groeten -
10 Februari 2015 - 17:42
David:
Hoi dappere Joke en Ad, wat een avontuur al! Super leuk jullie verslag te lezen. Heel veel sterkte met jullie onderneming aldaar! Groetjes, David -
10 Februari 2015 - 18:05
Margreet Ranzijn:
Hoi Joke,
Indrukwekkend het verschil in landschap, cultuur, mate van reinheid e.d. zie je dat dat ook een soort technische luxe is in het westen, dat je met techniek veel vuil en afval kunt afvoeren.
De reis die je nu doet doet mij denken aan het deel in het Chinese Tibet waar ik ben geweest. Ik vond het toen het indrukwekkendste deel van de reis. De mensen hadden daar een heel ander idee over efficiency dan wij en je moet dan helemaal inleven in hun levenswijze.
Mooi dat jullie direct met de kinderen aan de slag konden en mooi hoe zij eer bewijzen aan een overledene en dat je dat dan mee kan maken.
Ik herinner me van mijn reis dat iedereen ook "ziek"werd van de hoogte van Tibet en allerlei vervuilende luchten van gestookt materiaal. Maar dat gaat over en dan went het.
Benieuwd wat je nog meer meemaakt en veel plezier met de kinderen.
Groet,
Margreet -
10 Februari 2015 - 19:18
Mariline:
Hoi Joke en Ad,
Leuk jullie belevenissen weer te volgen. Jullie hebben zo'n eerste week alweer veel mee gemaakt. Vooral van de hoogte kun je erg last hebben, dat weet ik uit ervaring. Ben benieuwd naar het vervolg. Groetjes, Mariline -
10 Februari 2015 - 19:29
Tom:
Hoi Joke en Ad,
Leuk om over jullie belevenissen te lezen!
Succes met alles daar en vooral GENIET!
Groeten,
Tom
-
10 Februari 2015 - 19:39
Marian Morsch:
Hoi ad en Joke,
Als jullie dit werk niet meer doen, kun jij wel boeken gaan schrijven, Joke. Wat een verslag alweer.
En wat lastig, die luchtvervuiling, maar gelukkig nu wat beter,
Jullie hebben in korte tijd veel beleefd en het zal hier niet bij blijven.
Leuk dat jullie met de kindertjes aan het werk konden, lijkt me gewedig hoe anders dat weer is als hier in nederland.
wel, geniet ervan en wacht nu alweer op het volgende verslag
Groetjes marian en gerard. -
10 Februari 2015 - 23:11
Henny:
Mooi weer om jullie belevenissen te volgen. Een waardevolle tijd gewenst. Lieve groet. Henny -
11 Februari 2015 - 09:57
Ina Mosch:
Hoi Joke en Ad,
Goed om te lezen,dat jullie al aardig ingeburgerd zijn.
Ook een goede indruk van de bevolking rondom jullie.
De start was wel even doorbijten,maar jullie laten je niet zo gauw uit het veld slaan!
Veel goeds met jullie wek daar en pas goed op elkaar!Groetjes,INA -
11 Februari 2015 - 09:58
Sonja:
Fijn om iets van jullie te horen of eigenlijk te lezen. Vervelend van al die smog, maar het gaat alweer de goede kant op gelukkig. Zo te lezen, beginnen jullie al aardig te wennen.En gelukkig hebben jullie best wel wat vrije tijd! Lieve mensen, werk en geniet ze verder. Lieve groetjes, Sonja. -
11 Februari 2015 - 10:11
Loes:
Hallo Joke en Ad,
Leuk om al zosnel een indruk te krijgen van de verblijfplaats. Kathmandu is dus niet de beste plek om te verblijven zo te lezen. Het appartement in Patan ziet er ook beter uit heb ik het idee. Geniet van jullie verblijf (kan ik er ook nog iets van opsteken) en ik geniet hier in Frankrijk van jullie ervaringen en reis een stukje met jullie mee. -
11 Februari 2015 - 10:11
Paul Van Den Berg:
Joke en Ad, met veel interesse jullie eerste himalaya-verslag gelezen.Op 4 continenten maken (en maakten) jullie kennis met andere manieren van leven en andere wijzen van kijken naar dat leven.Wij volgen jullie daarbij met veel interesse en danken jullie nu alvast voor de moeite die jullie nemen om ons te laten meegenieten.Veel succes en voldoening in het werk wensen wij jullie en we blijven aan de lijn.Paul en Silvia. -
11 Februari 2015 - 14:49
Huub:
Nice, nice! Have fun nog, maar dat komt wel weer goed lees ik al. Ciao, Huub -
16 Februari 2015 - 09:40
Corrie De Bruin:
Hallo Joke en Ad
Jullie eerste verslag gelezen.Wat weer een andere wereld.
En meteen volop avontuur .
Fijn dat jullie het naar je
Zin hebt en leuk omjullie berichten weer te lezen
Wens jullie daar een mooie tijd.
Lieve groet van Corrie -
16 Februari 2015 - 12:03
Henny Post Heiloo ( Nederland):
Hallo Joke,
Goed verslag, heb helemaal begrepen wat jullie gaan doen, lijkt me zeer interessant. EFFE WENNE
aan de smeerboel, maar ik vond het toch een heerlijke stad. Er is ook veel ouds te zien,
groet, na de onze wandeling, vanmorgen in de kou.
Henny -
16 Februari 2015 - 18:25
Greet Bijman:
Hoi Joke en Ad,
Wat een mooi en uitgebreid verslag van jullie eerste week in Nepal. Ja, het is wel wennen aan de rook en de smog en het gekrioel van het verkeer in de stad! Maar gelukkig kunnen jullie wel tegen een stootje!
De eerste ervaringen met het werken met de kinderen zijn gelukkig positief. Blijf dat vasthouden.
En geniet van alle nieuwe indrukken in het prachtige land.
Met groeten:
Greet.
-
24 Februari 2015 - 12:20
Max En Marij:
Ha Joke en Ad,
Wat een indrukwekkend verslag zeg, veel te zien en te doen, geniet er maar van he?
Leuk om met de kinderen te werken, die zijn heel oprecht en eerlijk. Hier tenminste, zijn benieuwd of dat daar ook zo is .De cultuur is natuurlijk 180 graden anders dan hier.
Jongens, alvast veel succes met jullie mooie werk, geniet er van en hoop snel weer iets te mogen lezen.
Het ga jullie goed, blijf gezond he!
Hartelijke groeten uit Belgié, ook van Lidy. Zij woont vanaf nu bij ons totdat ze de 25e maart naar Australië vliegt.
Doei, Max, Marij en Lidy en honden Loba en Daddy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
